Thirty-love: Honderdeneen

Ik parkeer mijn Mini in de straat en zie in mijn ooghoek een A4-poster in een raam hangen. Naast de altijd netjes verzorgde bloembakken en de vitrage van nummer 13, hangt een meisjesfoto van lang geleden met daarop ?OMA 101 HOERA?.

 

Ik woon een paar deuren verder en met de meeste buren heb ik geen intensief contact. Ook met de bejaarde dame op nummer 13 niet. Mevrouw Stekelenburg heet ze. Maar aangezien zij overdag thuis is, zie ik haar altijd als ze mijn pakketjes van de H&M heeft aangenomen. Dat doet ze voor de hele straat. Soms ligt er elke dag wel een pakketje bij haar te wachten op een buurvrouw of buurman. Rond Kerst bedank ik haar met een grote doos Merci. Ik moet vaak een beetje grinniken als ik langs haar raam loop. Meestal zit ze aan de antieke eikenhouten tafel met gehaakt kleedje erop. Achter haar laptop, zit ze te mailen met de kleinkinderen bijvoorbeeld. Ik had geen idee dat ze al honderd was.
 

 

Ik haal bij Albert Heijn een doos bonbons en een bos bloemen en bel aan. Een man van mijn leeftijd doet open. 

?Hallo, ik ben een buurvrouw en ik zag de poster?, zeg ik.

?Welkom, ik ben een kleinzoon?, zegt hij en lacht er een adembenemende glimlach bij.

?Ik kan niet blijven, hoor, maar ik wilde toch even feliciteren?, zeg ik bedremmeld.

?Leuk, kom, iedereen is in de kamer?, zegt hij.

Ik loop mee de woonkamer in, waar mevrouw Stekelenburg met een taartbordje in het midden staat. Als ze mij ziet, roept ze: ?Ach, Frederique, kindje, wat leuk dat je even langs komt.? De rest van de kamer draait zich om en kijkt mij nieuwsgierig aan. Mevrouw Stekelenburg legt uit: ?Lieverds, dit is Frederique Hoogerdoel. Ze woont iets verderop en heeft een hele belangrijke, drukke baan. Ze is bijna nooit thuis en heeft ook zelden tijd om kleding te kopen. Die bestelt ze op internet en dan komt ze de pakketjes bij mij ophalen. Elk jaar krijg ik een enorme doos Merci van haar. Lief, hè??

Ik glimlach een beetje ongemakkelijk naar de familieleden die mij nu allemaal ongegêneerd toelachen.

?Ze is nog single, heren?, zegt mevrouw Stekelenburg dan.

Oh, nee. Honderd; dat is toch een andere generatie. Ik kan het haar eigenlijk niet kwalijk nemen en ik houd mijn hart vast, want ze lijkt nog niet uitgesproken. Ze vervolgt: ?Maar je moet van goede huize komen, hoor, om deze dame te veroveren. Ze kan uitstekend voor zichzelf zorgen en heeft echt énige vriendinnen. Voor de liefde is er vast wel een plekje, maar voorlopig doen wij het prima op onszelf, Frederique en ik. Toch?? Ik knik en geef haar een dikke knuffel. 

?Op u?, zeg ik zodra ik een glas in mijn hand krijg, ?en op de hoop dat het besmettelijk is: honderd worden in uw conditie.?

?Honderdenéén?, corrigeert haar knappe kleinzoon lachend. Hij wil weleens iets meer weten over die belangrijke, drukke baan van mij.

Mevrouw Stekelenburg knipoogt naar me en ineens vraag ik me af wie die poster eigenlijk in het raam heeft gehangen. Als ze kan mailen, kan ze vast ook een foto printen. Die mevrouw Stekelenburg toch.

Lees ook de vorige Thirty-love columns!



Thirty-love is de blog van Frederique Hoogerdoel, single, dertig-plus, advocate, woonachtig in Utrecht, verknocht aan haar beste vriendin Carien, ook single, stewardess en wonend in Amsterdam. Samen zoeken ze hun weg in de verwarrende wereld van het dertigers-daten. Daarbij worden ze gesteund en geplaagd door hun gesettelde vriendinnen met kinderen, die ze er soms ongewild op wijzen dat de wereld onherroepelijk veranderd is sinds ze twintig waren.

De blog geeft lezers de kans om mee te leven met Frederique, hoofdpersoon van Thirty-love, de roman in wording. Meer Frederique? Kijk op thirty-love.nl en facebook.com/thirtylove. Frederique is gecreëerd door schrijfster Ilse Nelemans.