Last Woman Standing: Cry Baby

Toen ik een paar weken geleden thuis kwam na een uit de hand gelopen vrijdagmiddagborrel met collega?s, plofte ik op de bank met een onrustig gevoel. Ik was al zo dronken als een gek, terwijl de klok nog tien uur moest slaan.

Ik weet inmiddels dat een overmaat aan drank mij altijd in de problemen brengt, omdat mijn grenzen verdwijnen en destructiviteit de kop op steekt. Er bestond dan ook geen twijfel over of ik mijn net open getrokken biertje soldaat zou maken met een jointje in mijn andere hand. Ik had gewoon zin om er even 'niet te zijn' - hoe gek dat ook klinkt - en met deze middelen lukte dat aardig.

 

Plots hoorde ik door mijn waas van stoned-heid en dronkenschap mijn telefoon piepen. Het was een berichtje van Alvin, één van mijn collega?s die net als ik niet meer recht naar huis kon lopen. Of ik al lag te slapen en zo nee, of hij nog een afzakkertje kon komen doen. Een afzakkertje betekent bij Alvin wel meer dan een kop koffie: we hadden al een behoorlijke geschiedenis opgebouwd als het gaat om midnight-escapades. Ik twijfelde even, want ergens zat ik wel lekker met mijn jointje en voelde ik niet de behoefte uit mijn roes te ontwaken. Anderzijds was het ook wel weer leuk om Alvin over de vloer te hebben: zijn macho-verhalen vermaakten me altijd tot de tranen me over de wangen liepen van het lachen. Daarom stemde ik toe en nog geen kwartier later stond hij op mijn deurmat, met een flesje wijn.

 

Dat flesje wijn was sneller op dan ik had verwacht, dus was ik genoodzaakt mijn collectie rode-wijnen-uit-kerstpakketten aan te breken. Ondertussen zat Alvin volop te kletsen en gaf ik weinig sjoechem. Wellicht omdat ik te veel van de wereld was, maar misschien ook wel omdat het me vrij weinig interesseerde. Alvin leek daar in ieder geval een beetje door van zijn stuk gebracht: hij ging harder praten en nog stoerdere verhalen vertellen. Het verveelde me behoorlijk.

 

"Weet je Alvin?, onderbrak ik hem vervolgens, "ik vraag me bij jou altijd af waarom jij zo de behoefte voelt om jezelf groter te maken dan je eigenlijk bent.?
Alvin zweeg bedenkelijk, wilde er nog iets uitkramen, maar bedacht zich. "Ik? Ik w-weet het niet,? zei hij eerlijk.

"Je bent zo?n leuke jongen. Maar je bluft en je liegt en je schept op. Ik vind het dodelijk vermoeiend. Heb je nooit geleerd dat je goed genoeg bent zoals je bent??

Ik weet niet waar mijn innerlijke psycholoog plotseling vandaan kwam en hij verdween ook weer zodra ik me bewust van hem werd. Wat ik echter niet had verwacht, was dat Alvin deze mogelijkheid aangreep om zijn levensverhaal op tafel te gooien. Van de mislukte macho die hij normaal gesproken was, begon hij nu heel oprecht te vertellen over het gebrek aan liefde in zijn jeugd en zijn eeuwige angst om afgewezen te worden. Hij bleef maar vertellen en hoewel dat ergens natuurlijk heel eerlijk en knap van hem was, was ik totaal niet in de stemming om hem op wat voor manier dan ook te kunnen steunen.

 

Toch gebeurde datgene waar ik al bang voor was: Alvin begon te huilen. Ongegeneerd en ongecontroleerd te huilen. Een echte Oprah Ugly Cry. "Och jee?, zei ik en ik hield hem in mijn armen. Had ik niet moeten doen, want het riep nog meer emotie in hem op. Terwijl hij mijn blouse doordrenkte met tranen en snot, klopte ik hem zachtjes op zijn rug, terwijl ik dacht aan hoe stoned ik eigenlijk was en waar ik mijn biertje had gelaten.

 

Na ruim een uur was Alvin weer bij zinnen gekomen. Vanaf dat moment kon hij zich alleen nog maar verexcuseren. Hij schaamde zich, hij had zich wel erg laten gaan, maar oh wat had hij het fijn gevonden. Nooit eerder had hij zo prettig met iemand kunnen praten over zijn verleden. Hij wilde me ontzettend bedanken voor deze prachtige, fijne avond en ?ging er maar eens vandoor?.

 

Hij maakte zich uit de voeten. Het was zo?n bizarre situatie, dat ik bijna niet kon geloven dat het zojuist had plaatsgevonden. Gelukkig had ik bewijs: een betraande plek op mijn bank. Ik maakte er snel een foto van met mijn telefoon. Die krijgt hij maandag plagerig in zijn inbox.

 

Alex.