Ik haat de kapper

Een tijdje geleden was het weer zo ver. Mijn haar was lang en het glansde, maar als ik naar mijn vriendinnen keek, vond ik mijn eigen haar saai. Er zit namelijk geen model in. Zij hebben leuke pony?s en mooie laagjes. En ik? ik heb lang haar. Dat was het. Dus er moest iets gebeuren.

Josje-pony
Omdat ik parttime juf ben van kinderen onder de zes jaar oud, heb ik uitgebreid kennis kunnen maken met K3. En ook met Josje. Josje heeft een heel leuk kapsel, een vlotte pony en een mooie lengte. Dat leek mij ook wel wat. Dus maakte ik een foto met mijn telefoon van Josjes kapsel en wandelde enthousiast richting de kapper.

?Hallo! Ik wil een pony!?
- ?Oké, dat kan!?
?Maar ik heb nog geen pony??
- ?Oh, dan moet je dus wel even nadenken over een aantal dingen.?

Meteen was mijn blije K3-stemming weg. De kapper somde zaken op als mijn hele kapsel kortknippen, er een andere kleur indoen, highlights, lowlights. De opties begonnen me te duizelen.

K3-fan
Maar de kapper had zelfs al een prijsopgave gemaakt. Waar ik normaal gesproken erg assertief ben, veranderde ik hier in een K3-fan. Een klein, onzeker meisje dat het liefst wilde dat mama dit voor haar op zou lossen.

Preek
Kapper had bedacht dat ik een schuine pony zou krijgen. De Josje-pony zat er niet in, volgens hem. Daar was mijn haar te lang voor en dan zou het gek staan. Braaf hing ik mijn jas op en ging ik in de kappersstoel zitten. Hij besloot mijn haar te wassen, wat ik twee uur eerder zelf al had gedaan. Vervolgens kreeg ik een preek: mijn puntjes waren dood, ik mocht mijn stijltang niet zo vaak meer gebruiken en ik zou veel beter af zijn met andere haarproducten. En je raadt het nooit: die verkochten zij in de zaak! Lucky me!

Kutkappers
Na het wassen ging de kapper los op mijn haar. Eerlijk is eerlijk: van de achterkant heeft hij van de lengte inderdaad niet schandalig veel afgehaald. Maar de zijkanten zijn gehalveerd. En natuurlijk een schuine pony. Die op zich best leuk is, maar IK WILDE EEN JOSJE-PONY. Overigens durfde ik daar niets van te zeggen. Glimlachend haalde ik na afloop mijn pinpas door de gleuf om een veel te hoog bedrag af te rekenen en ik voelde me genaaid toen ik de zaak uit liep. Kutkappers.

Iets veranderd? Huh?
Bij thuiskomst liet ik mijn nieuwe coupe vol trots aan mijn lief zien. Ik moest toch wat. De lieverd had niet door dat er iets veranderd was. En dat voor ruim ?60,-!

Huppelend de deur uit
De volgende dag ging ik naar de buurtkapper. Een aardige vrouw die mij tijdens het knippen op de hoogte bracht van haar drugsverslaafde zoon. Binnen vijf minuten was ze klaar en had ik mijn Josje-pony. Ik moest vijf euro afrekenen en ging huppelend de deur uit. Zo kan het ook!

Hoe zit dat bij jullie? Blije kapper-gangers of hetzelfde gevoel als je naar de tandarts moet voor een wortelkanaalbehandeling?